انتقاد شدید رئیس شورای ولایتی دایکندی از والی این ولایت
حرفی
با رییس دولت؛ مسوولیت و ماموریت والی رحمتی چیست؟
بود، همه چی مهیا و دست یافتن به پلان نزدیک بود تاکید می کنم خیلی‌ها ام نزدیک بود. اما آنچه این خفاشان را از چنگ قانون ربودند، چیزی به نام صلح اشترلی بود که متاسفانه، مسوول درجه یک دایکندی خیره سری خودش را نشان داد و شما گفته های قومندان امنیه تان را نیز شنیدید که لازم به ذکر نمی دانم. ( خود قضاوت کنید.).
این روز ها در دایکندی کابوس می گذرد، مسولان بی غم هستند، گوسفندان سر بریده می شود یا شاید ام گابی را سر می زنند، بر رانندگان رینجرها، فرونرها، فورتینرها، هایلکس ها... میدان داده می شود تا زنگ از دل شان بتکانند، مسوولان سرگرم و خوش گذران هستند. میرامور تهدید جدی، پاتو تهدید بالفعل و خیلی هم جدی تر، ناوه میش و کجران نیز آرامش ندارد. در اشترلی قرار بر این شده بود، دیگر خونی ریخته نه شود، پف و پتاق والی رحمتی تا عشراعلی رفته بود؛ اما متاسفانه دیروز نیز پرپرشدن عزیزان اشترلی؛ ما را به سوگ خود نشاند.( خداوند رحمت شان کند)
رییس دولت جمهوری اسلامی افغانستان!
آنچه مسلم است رسیدن به صلح و آرامش است، مردم من نیز از این مشکل رنج می برد. شما و مردم افغانستان، شاهد بلند رفتن گراف شهدای دایکندی، حد اقل در یک سال اخیر ریاست تان هستید. با تبدیلی هر نماینده‌ی با صلاحیت تان( والی) در دایکندی، امید ها بر بهتر شدن اوضاع امنیتی بیشتر می شد ولی برعکس با آمدن رحمتی اندک امیدی که داشتیم از دست رفت.
دیروز در اشترلی واقعه‌ای تلخی در یک عروسی رخ داد ( اشترلی در سوگ تان شریکم) من سعی کردم با مقام ولایت تماس داشته باشم نشد، سعی کردم با معاون رحمتی تماس داشته باشم نشد، به قومندانی زنگ زدم نبود، صحت عامه نبود، حتا رییس دفتر جناب رحمتی نبود. یعنی من هیچ سرپرستی پیدا نکردم که تبادله معلومات کنیم و این یک بحران جدی و تحدید جدی تری نسبت به هرنا امنی است. از سوی دیگر خیلی از رییسان عزیز را نیز به بدرقه راه خود برای افتتاح یک باب مکتب به ولسوالی بندر برده است که در این ریاست ها قطعن کار اگر نه تعطیل و لی 80 فیصد کند پیشرفته است و این چالش دیگری است.
می‌خواهم با این پرسش ها انتقاد مردمم نسبت به بی کفایت بودن و نا کار بودن سیاست رحمتی را واضح بگویم.
آیا مسولیت والی رحمتی تنها افتتاح مکاتب در دایکندی است؟ اگرجواب بلی است، پس مسولیت تامین امنیت و حفظ جان و مال مردم من به عهده کیست؟ اگر هم جواب نخیر است پس چرا رحمتی به مسولیت خود عمل نمی کند؟.
آیا ماموریت والی ما، کشاندن رییسان دایکندی به زعم و طعم خویش است؟ اگر چنین نیست، پس چرا اکثر رییسان در پست کاری شان نیست؟ مگر والی، ماموریت هماهنگی بین اداره های دولتی دایکندی را به کی سپرده است؟
پرسشی که بیشتر از هرچیزی ذهن مردمم را اذیت کرده است این است که چرا در تفریح گاه ( دایکندی) والی رحمتی آمارشهدای ما زیاد شده است؟
اگر والی دایکندی سرگرم تفریح نباشد، قطعن نه طالبی و نه هیچ غیرمسوولی حد اقل به راحتی دست به ماشه برده نمی تواند، اصلن جرات اش را ندارد. والی رحمتی قطعن اوضاع دایکندی را شدیدا بحرانی می بیند اما این که یک باب مکتب را با خون 13 فرزند ما افتتاح می کند، به مردم من باید پاسخ دهد.
