متن منشور مرجعیت آیت الله واعظ زاده بهسودی
متن منشور مرجعیت که در محفل رونمایی از رساله های آموزشی احکام و افتتاح دفتر آیت الله واعظ زاده بهسودی ۱۳ سرطان ۱۳۹۸ ه ش توسط ایشان ایراد شد...
بسم الله الرحمن الرحیم
اَلحَمدُ لِله و الصلاهُ وَ السّلامُ عَلی رَسُولِ الله و عَلی آلِه وَ صَحبِه و من والاه، لاسیّما بَقیّه الله، روحی و روح من سواه و فداه و بعد: قال الله تعالی فی کتابه و قوله الحق:” و ما کان المُوءمِنینَ لِیَنفُروا کافّه فَلولا نفرا مِن کُلِّ فرقه مِنهُم طائفهََ لِیَتَفقّهُوا فِی الدّین و لینذروا قومهُم اِذا رَجَعُوا اِلَیهم لعلّهُم یحذرون” (التوبه،آیه۱۲۲)
حضار گرامی!
فقه و فقاهت یا اجتهاد و مرجعیت تا کنون “نُه” دوره مختلف تاریخی را پیموده است که به طور اجمال به آن اشاره می کنم:
دوره نخست یا دوره تفسیر و تبیین
این دروه از ارتحال جانسوز رسول گرامی اسلام صلوات الله و سلامه علیه آغاز و تا پایان غیبت کبری ادامه یافت. اجتهاد در این دوره عبارت بوده از عمل به “خبر ثقه” و کسانی هم که به قول، فعل و تقریر معصوم دسترسی نداشتند ناگزیر بودند به “ظواهر قرآن” عمل کنند و آنجا که به فقدان، اجمال یا تعارض نصوص بر می خوردند به “عقل” عقلا مراجعه کرده تن به نتیجه احتیاط یا براٸت می دادند. اجتهاد در آن دوره کار دشوار نبوده بلکه با وجود امامان علیهم السلام نیاز چندانی به استنباط و اجتهاد احساس نمی شد.
از مشخصه های این دوره می توان کثرت احادیث، قیاس و استحسان، اختلاف احیانی روات، صدور اخبار علاجیه و تعیین مقیاس اجتهاد را شمرد. اعاظم این دوره هر چند تصرفی در نصوص نمی کردند لکن در عین حال فهم و استنباط خاصی از خود داشتند که به این لحاظ به آنان “فقها” اطلاق می شد. صاحب کتاب تاسیس الشیعه سه گروه از این فقها را درج تاریخ کرده:
در گروه اول علی بن ابی رافع مولی رسول الله (ص) از اصحاب امیرمومنان(ع) بود. در گروه دوم: سعید بن مسیب، قاسم بن محمد ابن ابی بکر و ابوخالد کابلی بودند که از اصحاب امام چهارم(ع) به حساب می آمدند که بایسته است از ابوخالد کابلی که افتخار افغانستان است جشنواره ای به عمل آوریم. در گروه سوم: زراه بن اعین شیبانی، معروف بن خربوز، برید بن معاویه عجلی، ابوبصیر اسدی، فضیل بن سیار نهدی از اصحاب صادقین علیهم السلام بودند و جمیل بن دراج، عبدالله بن بکیر، حماد بن عیسی، صفوان بن یحیی، عبدالله بن مغیره، احمد بن محمد بن ابی نصر بزنطی از اصحاب امام ششم، امام هفتم و امام هشتم علیهم السلام بودند و فقهای دیگری که اسامی آنان موجب تطویل است.
دوره دوم: دوره ایجاد منابع فقهی
این دوره از حدود غیبت کبری تا نیمه اول قرن پنجم را در بر می گیرد. در این دوره منابع فقه شیعه ایجاد، تنقیع و تهذیب گردید. هفتاد الی هشتاد منبع در این دوره مدون شد هر چند که ابتدایی و بالنسبه نظری ترتیب یافته بودند که کامل ترین این کتب مقنعه و هدایه است لکن در این منابع اقوال مختلفه و احتجاجات عقلیه وجود نداشته صرفا به فروعی بسنده شد که در روایات وجود داشته است.
فقهای این دروه عبارت بودن از: علی بن ابراهیم قمی، محمد بن یعقوب کلینی، ابوالقاسم جعفر بن محمد بن قولویه، علی بن الحسین بن بابویه و برخی فقهای دیگر رحمت الله علیهم اجمعین.
دروه سوم: دوره آغاز اجتهاد
این دوره مقارن با دوره قبل آغاز و تا یک قرن و نیم دوام یافت. دو تن از اعلام هر یک: ابن ابی عقیل عمانی و ابن جنید اسکافی پایه گذاران این دوره اند. فقه که در دوره های قبل در حقیقت جمع نصوص بود در این دوره به صورت اجتهادی در آمد. استنباط، استخراج، تحقیق و تفحص در این دوره “اجتهاد نظری” را به طور مطلق شکل داد. یعنی اجتهاد در این دوره از نقل نصوص به صورت فنی و عملی درآمده فروع بر اصول منطبق گشت. مقنعه شیخ مفید و انتصار سید مرتضی شاهد بر تبویب و تطبیق عملی این دوره است.
فقهای این دوره اعلام زیر اند: ابن ابی عقیل عمانی، ابن جنید اسکافی، این قولویه، شیخ مفید، سید مرتضی و برخی دیگر از بزرگان رضوان الله تعالی علیهم اجمعین.
دوره چهارم: دوره اکمال اجتهاد
این دوره اگر چه از دوره سوم از نظر زمان متمایز نیست لکن به دلیل شیخ طوسی رحمت الله علیه معروف به شیخ الطایفه که به فقه شیعه از یک سو “استقلال” و از سوی دیگر “اعتدال” بخشید دوره مستقل به حساب می آید. این دوره در حقیقت از شیخ آغاز و به شیخ پایان می یابد. شیخ در آغاز مبسوط می فرماید: “چون امامیه در آغاز تفریع فروع نمی کردند و تنها به تبیین حکم موارد نصوص که به دست آنها رسیده بودند قناعت می کردند مخالفان بر آنان طعنه می زنند و این کتاب بدان خاطر تصنیف شد تا بدانند که شیعه امامیه به برکت احادیث وارده از اٸمه (ع) می توانند تمام مسایل را استنباط کنند و نیازی به اعمال قیاس و امثال آن ندارند”.
در این دوره شیعه نیز مانند اهل سنت تمسک به اجماع را پذیرفت لکن نه بدان جهت که اجماع خود موضوع حجیت است بلکه بدان لحاظ که کاشف از حجیت بوده دخول امام معصوم در آن معتبر است. این دوره با تلاش شیخ به کمال رسید و دامنه آن گسترش یافت و ده ها اثر ماندگار از وی به یادگار ماند که می توان شیخ را پایه گذار “اجتهاد مطلق” و مکتب “اعتدال” و “استقلال” دانست.
دوره پنجم: دوره تقلید
این دوره که متجاوز از یک قرن بود یعنی از ۴۶۰ الی ۵۹۸ ه.ق و با ظهور ادریس حلی رحمت الله علیه آغاز می شود. مرحوم حلی دانشمندان این عصر را مقلده می خواند از این نظر عصر وی به دوره تقلید شهرت یافت.
در این دوره کتاب چندانی تالیف نشد. زیرا; تاثیر شیخ طوسی رحمت الله علیه آن چنان بود که تالیف کتاب یا اظهار نظر در مقابل شیخ جسارت و اهانت بر او دانسته می شد. پس از وی مرحوم محقق و علامه حلی رضوان الله تعالی علیهما نظر به عظمت علمی شیخ اگر در مساله ای تردید یا احیانا نظر مخالف داشتند نظرش را بدون ذکر نام ذکر می کردند.
فقهای این دوره عبارت بودند از: فضل بن حسن طبرسی، ابوالفتوح رازی، قطب الدین راوندی، احمد بن علی طبرسی، محمد بن علی حمصی، این حمزه مکنی به ابوجعفر ثانی، منتجب الدین علی بن ابی القاسم حسکانی، قطب الدین ابوالحسن محمد بن حسین کیدری، ابن شهر آشوب سروی و برخی از مجتهدان دیگر که درود خدا بر همه آنان باد.
دوره ششم: دوره جنبش جدید مجتهدان
این دوره از زمان ابن ادریس حلی رحمت الله علیه تا قرن یازدهم ادامه یافت. تحمل عصر تقلید برای نیرو های قوی استنباط کننده دشوار بود لذا برای احیای مجدد اجتهاد و محو تقلید قد برافراشتند و خوب از عهده کار بر آمدند. کتاب سراٸر ابن ادریس به نقد گرفته شد و دانشمندان دیگری چون: محقق حلی، علامه حلی و فخر المحققین رضوان الله تعالی علیهم به میدان آمدند و بار دیگر فقه شیعه مسیر تکاملی خود را از سر گرفت طوری که کالبد یخ زده فقه و اجتهاد در دوره تقلید دوباره گرم شده جان گرفت. نظم و ترتیب جدیدی در کتب شیعه پدید آمد، کتب: شرایع، تحریر، قواعد، ارشاد، منتهی و لمعه به وجود آمد و فقه مقارن نیز تدوین گشت طوری که میزان کاربردی و فعالیت گسترده علمی پژوهشی آن دوره فوق العاده قابل تحسین و ستایش برانگیز است.
فقهای این دوره استخوانهای علمی چون: ابن ادریس حلی، سید بن طاووس، عماد الدین طبرسی، محقق حلی، علامه حلی، حسن بن ابی طالب ابی، فخر المحققین و اعاظم از این دست می باشند، شهید اول، محقق کرکی، شهید ثانی، محمد بن علی عاملی و شیخ بهاٸی نیز از رجال این دوره محسوب می شوند.
دروه هفتم: دوره فقهای اخباری
قرن یازدهم قرن ظهور اخبارگری در تاریخ شیعه است. آنان می گفتند استفاده از قوانین اصولی در امر استنباط سبب می شود که امامان نیز فقهای زمان باشند. زیرا; آنان در بیان احکام از قواعد اصولی استفاده نمی کردند لذا در برابر اصول اجتهادی سرسختانه مقاومت کردند و در نهایت علم اصول اجتهاد سست و لرزان گشت و بالعکس جوامع مهم حدیثی چون: وافی فیض کاشانی، وسایل حر عاملی، بحار مجلسی به وجود می آید. پیشوای جامعه اخباری مولی محمد امین استرآبادی بوده به تعقیب آن مولی صالح مازندرانی، مولی محمد محسن فیض کاشانی، طریحی، مولی محمد باقر سبزواری، شیخ حر عاملی و مولی سید باقر مجلسی بودند و اگر در برخی مناطق افغانستان از اخبارگری سخن بیان می آید معلول همین دوره است.
دوره هشتم: دوره دوباره اجتهاد
پس از دوره اخبارگری دوره دوباره اجتهاد آغاز می شود. موسس این دوره استاد الاکبر مولی محمد باقر بن محمد اکمل معروف به وحید بهبهانی است و هم چنان آقا باقر بهبهانی و شاگردان این دو استاد طلسم اخباری را شکست. شبهات و اتهامات آنان را پاسخ داده احتیاج مبرم مجتهدان را به قواعد اصول استنباط و اجتهاد اثبات کرد. شاگردان مستقیم بهبهانی محمد مهدی بحر العلوم، شیخ جعفرکاشف الغطا، سید محمد امین اعرجی، شیخ العلما، نراقیها و صاحب جواهر بودند لکن در راس همه شیخ اعظم انصاری قرار داشت که مبتکر اصول اجتهاد بوده استنباط را به بالا ترین حد آن می رساند. از زمان این شخصیت گران مایه اصولی، “عقل” جایگاه خودش را بازیافته به حدی که اعلام کرد:” اگر حدیثی بر خلاف احکام عقلی باشد مبنای حکم قرار نمی گیرد.” هجوم شیخ و شاگردانش بر اهل حدیث که بیشتر ساکن قم بودند سبب شد تا اجتهاد معقول جوان شده دوباره انرژی بگیرد. مباحث اصول به تدریج رونق یافته از میانه قرن دوازدهم به این سو رواج حوزه ها شد. از منظر اخباری ها مبانی فقه فقط “کتاب” و “سنت” بود لکن با مداخله مرحوم شیخ اعظم رحمته الله علیه “عقل” وارد حوزه استنباط شده از مبانی به حساب آمد.
دوره نهم: دوره اجتهاد پویا
دوره نهم در حقیقت از شاگردان مستقیم و غیر مستقیم شیخ اعظم تشکیل شده است. این دوره از نظر روش دنباله رو دوره هشتم است لکن با ابتکار و نوآوری های جدید که میتوان از آن به دوره اجتهاد پویا در عصر حاضر تعبیر کرد. شاگردان مستقیم و غیرمستقیم شیخ را مبتکران چون: میرزای شیرازی، شیخ جعفر شوشتری، میرزا حبیب الله رشتی، مامقانی، نجم آبادی واشخاصی از این دست را تشکیل می دهند لکن در راس این تلامذه افتخار شرق مولی “محمد کاظم هروی” صاحب کفایه الاصول است که به قول جوادی آملی: آخوند “مبتکر” علم است و دیگران “دلال” علم و بیشتر از صد سال است که کتابش محور درس های خارج اصول حوزه ها بوده. هنوز که هنوز است کتابی جاگزین آن نشده است.
علما و اساتید!
افغانستان به اعتبار ابوخالد کابلی در عصر امام سجاد(ع) و به اعتبار ابوحنیفه کابلی رحمت الله علیه در عصر امام ششم (ع) و به اعتبار آخوند هروی رضوان الله تعالی علیه در عصر اجتهاد پویا در فقه و فقاهت پیشگام بوده و امروز هم اکثریت حلقات دروس خارج آیات عظام حوزات شیعه را فضلای افغانستانی تشکیل می دهد و ارکان حوزه کهن نجف اشرف و هم چنان حوزه قم از سرمایه های افغانستانی ساخته شده است.
زعمای کشور!
اگر امنیت را تامین کنید ظرفیتی فوق العاده انسانی و نیروهای فوق العاده نخبه و اهل فضل از حوزه های نجف و قم به وطن بر خواهند گشت و آن گاه کابل و افغانستان سکاندار کشتی فقاهت برای اسلام خواهد شد. همین اکنون اگر کفایه الاصول، المحاضرات و مصباح الاصول را از دو حوزه نجف و قم برداریم فقها منابع مهمی را از دست خواهند داد. بیایید کابل را تبدیل به حوزه فکری-فرهنگی پویا بسازیم تا جایی که میزبان دانش پژوهان جهان اسلام گردد و طلاب آمریکا، آفریقا، اروپا و آسیا در این کشور درس بخوانند و خدماتی چون: بیمه های درمانی اجتماعی، وام های کوتاه مدت و دراز مدت، بن و سایر اسباب رفاه و آسایش فراهم سازیم تا این سند افتخار بنام افغانستان ثبت شود که ظرفیت آن جداً موجود است.
برادران و خواهران!
این جانب از سال ۱۳۸۰ خورشیدی به این سو مقلد نبوده ام و ۱۸ سال قبل از امروز اجازه نامه هایی از فقها به نام حوزه بدست ام رسیده که از همه ی آنان سپاس گذارم و از چهار سال قبل اجازه نامه دیگری از علامه فیاض مرجع اعلی جهان شیعه بدستم رسیده که از حضرت ایشان عیمقا تشکر می کنم. ناگفته نگذارم که سلسه اجازه نامه هایم به هدف اجتهاد و استنباط به شیخ مرتضی حاٸری و سپس به شیخ عبدالکریم حاٸری یزدی موسس حوزه عملیه قم و پس از آن به استاد المحدثین شیخ حسین نوری طبرسی می رسد تا این که منتهی می شود به اٸمه معصومین علیهم صلوات الله به ویژه به امام هفتم موسی بن جعفر الکاظم(ع). به همین خاطر روز اعلام اجتهاد و مرجعیت و رونمایی از رساله هایم را در روز میلاد مسعود دخترش حضرت فاطمه معصومه(س) قرار دادم تا مراتب احترام و تعلق خاطری باشد به آن امام همام که شیخ المشایخ حقیر در باب اجازات بنده است. درود خدا بر او و بر اسلاف و اخلاف طاهرینش باد!
دوستان و عزیزان!
از پنج یا شش سال به این طرف طومار های متعددی از داخل و خارج کشور مبنی بر تدوین رساله و اعلام مرجعیت دریافت می کردم لکن بعد از ارتحال مرجع فقید درخواست ها و تقاضا های مکرر در مکرر به طور شبانه روزی به این جانب مواصلت ورزید که احساس کردم تکلیف برمن منجز شده لازم دیدم ادای مسٸولیت و تکلیف کنم که فرار از آن را چون زحف از جهاد گناه بزرگ می دانم. بنابراین امروز در محضر شما که به قول امیر بیان:”حضور حاضر” هستید حجت را بر خود تمام یافته بار سنگین اجتهاد و مرجعیت را به دوش می گیریم و از خدایم عاجزانه می خواهم که در این امر، ضعیف بنده اش را یاری کرده اسباب نجات مردمم را فراهم نماید. زیرا، “مردم” موضوع ادیان و شرایع آسمانی است. قرآن برای مردم است. پیامبر برای مردم است. کعبه برای مردم است. مساجد و مدارس برای مردم است. قانون و حکومت برای مردم است و نجات مردم اهداف مشترک تمام ادیان و سفرای الهی فلذا “قبول عنوان” و پذیرش امر خطیر “مرجعیت” را به خاطر نجات مردمم بین خود و خدایم پذیرا می شوم و اگر مرجعیت نتواند “مردم” را نجات دهد به پشیزی نخواهد ارزید.
سروران و آقایان!
مرجعیت تنها گفتن مسایل حیض و نفاس نیست تا درچهارچوب دیوار مدرسه خلاصه شود بلکه تامین حیات فردی و اجتماعی جامعه است که نیاز دارد “برد مشورتی” متشکل از هشتاد الی صد نفر از متخصصان و نخبگان به وجود آید تا تبیین موضوعات نمایند و آنگه حکم رضای خدا بر آن موضوعات بار شود و الا نه من که هر کس دیگر هم باشد قادر به اداره و تامین تمام شٸون اجتماع نیست. بیایید! در امر تشکیل “برد مشورتی مرجعیت” مرا یاری کنید تا باهم کشور و مردم را نجات دهیم.
اعاظم نجف و قم!
افغانستان هزار سال است که حوزه کهن نجف و حدود صد سال است که حوزه قم را تامین کرده است و اینک وقت آن رسیده که شما به کمک کابل بشتابید چنانکه خدایم فرمود:( هل جزاء الاحسان الا الاحسان) و فرمود:( و اذا حییتم بتحیه فحیوا باحسن منها…) در حالیکه همه تان اعتراف دارید که مردم افغانستان صالح ترین و از سوی دیگر به دلیل چهل سال بحران و ناامنی مستحق ترین اند، در عین حال در هیچ جای جهان دست به گدایی نزده با عرق جبین و کد یمین زندگی کرده اند.
زعمای سیاسی کشور!
مرجعیت برای مخالفت نیست بلکه برای “مشوره دادن” و “نجات از بحران” ها است. سیاست حقیر این است که نه “عضو” حکومت منتخب باشم و نه “مخالف” آن بلکه “مشاور” نیک بوده و در بحران ها، زعمای کشورم را یاری دهم و چون سرباز فداکار به دفاع از نوامیس وطنم برخیزم و “ثبات میهنم” را در راس همه امور قرار داده در ایجاد آن بکوشم چه این که در پناه ثبات و قانون همه به آسایش می رسند و راه ترقی را می پیمایند.
نخبگان و اهل مدنیت!
بنده را عقیده بر آن است که قانون مداری، حکومت منتخب، برخورداری از سنا و شورا، انتخابات شفاف در هر حکومت عرفی ناگزیر بوده راه نجات عقلانی جامعه هاست. امنیت به انواع و اقسام اش، ایجاد اشتغال و کاریابی، فضا های تحصیلی، اطمینان دهی به همسایه ها، اجازه ندادن به سازمان های مخوف رادار گریز، کنترول مرز ها و رسانه ها، اقتصاد پویا مبتنی بر صادرات، مهار آبها و مدرن سازی کشتزار ها، تشکیل اردوی قوی و منظم، پولیس خدمتگذار، اطلاعات مطمٸن و صادق، پرهیز از خشونت در رفتار، رعایت حقوق شهروندی، ارتقای ظرفیت های انسانی، سیاست پولی ثابت، روابط دوستانه با کشورها، نرفتن به پیمان های اقطاب، مدنیت ما بوده الفبای ثبات و ترقی ما است.
دوستان و سروران!
بنده امروز ادای تکلیف نمودم لکن تقلید آزاد بوده و هیچ گاه به خود دعوت نمی کنم. سه مرجع صاحب رساله چاپ شده آیات عظام: فیاض، نجفی و بامیانی و ده ها مجتهد منتظر در دهلیز مرجعیت افتخار کشور ما می باشند. بنده به همه احترام عمیق قایلم بلاخص به مرجع اعلی حضرت آیت الله العظمی شیخ اسحاق فیاض دامت برکاته و راضی نیستم گردی به عمامه آنها بنشیند چه رسد که خدای ناخواسته توهین، حرمت شکنی و حتی تنقیص در حق آنان صورت بگیرد و به همه ی طرفدارانم توصیه می کنم که از تنش، شایعه پراکنی، غیبت و سعایت پرهیز نموده مقام پاک و مطهر مرجعیت را آلوده نسازند.
جوانان و اهل درک و احساس!
بنده در هیچ حزب سیاسی نبوده و نیستم لکن از “جریان عدالت خواهی” حمایت کرده و می کنم. اما در شرایط فعلی افغانستان “احساس اجتماعی” را بیشتر از “عدالت اجتماعی” موثر و کاراتر می بینم و خداوند به هر دو امر کرده است:( ان الله یامر بالعدل و الاحسان) و هم چنان “سیره حسنی” را بیشتر از “سیره حسینی” در وضعیت موجود کاربردی می دانم. در عین حال که به “سیره سبط اصغر” احترام عمیق قایل بوده سالها مبلغ اش بودم لکن اجتهاد اجتماعی ام در شرایط موجود “سیره سبط اکبر” را نتیجه می دهد. به هر حال به خانواده شهدا احترام قایل بوده در دست گیری کریمانه از آنان و رفع نیاز نیازمندان می کوشم و یکی از وظایف مرجعیت را ایجاد “نهاد خیریه” می دانم که به زودی فعال شود تا امکانات کشور صرف نیازمندان گشته به خارج منتقل نشود و نیاز فقط به خوراک، البسه و مسکن نیست بلکه نیاز های شخصیتی، غنای فکری و تحصیلی و نیاز های دینی در راس نیاز هاست.
عزیزان محقق و پژوهشگر!
یکی دیگر از وظایف مرجعیت این است که “بنیاد پژوهش” تشکیل داده نخبگان کشور را پوشش دهد تا بعد از این مصرف کننده نبوده نشخوارگر افکار وارداتی نباشیم. بیاییم “تولید” کننده و “خلاق” باشیم تا پیشینه تاریخ بلخ، هرات و غزنه را تجدید کنیم. از شاران و شیران غور و بامیان تا فقیهان امروز عظمت بیافرینیم و روزگار فلاکت و دریوزگی را پایان دهیم. دانشنامه ها، دایره المعارف ها، مجموعه های کلان تحقیقی و مرکز مطالعات استراتیژیک به وجود آورده تاریخ کهن مان را زنده نماییم.
حضار گرامی و قاطبه ملت!
مرجعیت تعارف نبوده نجات دهنده است. اگر تاریخ دیروز و امروز ملت ها را مطالعه کنیم آن گاه به خوبی در خواهیم یافت که مرجعیت سامانه نجات و کشتی اتحاد ملت ها است و در راس تمام اتحادیه ها اتحاد شیعه و سنی است. بنده از این روز مهم سرنوشت ساز به تمام برادران اهل سنت اعلام می کنم که با هم “برادر” هستیم و پیمان “اخوت” می بندیم و شاهد صدق گفتارم برگزاری یادواره امام ابوحنیفه کابلی رحمت الله علیه از سوی همین مدرسه در همین مکان مقدس در سال ۱۳۹۴ خورشیدی است که همه شاهد بودید که این کار قدم پیش گذاشتن و اعلام برادری بود تا دیگر شاهد نفرتها و استخوان شکنی ها نباشیم و اعلام می کنم که توهین به اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله را ناجایز دانسته موجب دوری و نفاق می دانم چه رسد از لعن به آنها که استغفرالله العظیم.
برادران و خواهران!
زوجات رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم به حکم قرآن امهات المومنین بوده قابل احترام و تکریم اند و توهین به هیچ یک را جایز نمی دانم حتا اگر گناه سیاسی مرتکب شده باشد و این حکم از سیره و روش امیر مومنان مبنی بر تکریم حضرتش در قبال یکی از زوجات رسول خدا(ص) قابل استنباط است. به هر حال هر حرکتی که موجب شق عصای مسلمین شود از نظر حقیر ناجایز است. تکفیر اهل قبله را حرام دانسته اعمال و افکار سلفیت و بقایای ابن تیمیه را از ساحت احناف دور دانسته از جرگه اسلام خارج می دانم هم چنان هر تفریط و افراط را مخالف روح اسلام دانسته غلات را نیز از جرگه شیعه خارج می دانم. غلات عیب شیعه و وهابیت نقص سنی است.
آگاهان و خبرگان!
یکی از مشکلات مرجعیت مداخله های بی جا و ناسالم “نور چشمی” ها است که تعدادی از مراجع عظام را به چالش کشیده اند و در عهدنامه مالک اشتر نخعی هم به صراحت تذکر رفته. بنده به صراحت اعلام می کنم که دو پسرم کوچکترین مداخله در طول هجده سال اقامتم در کابل در هیچ امری از امور بنده ننموده و اطرافیانم نمی توانند موردی را نشان دهند که سخنم را نقض نماید و بعد از این هم دقیقا متوجه این نکته بوده و هستم و اطمینان می دهم به همه مردمم که از این ناحیه نگران نباشند و نیز قابل یادآوری میدانم که اندوخته پولی نداشته حتا حساب بانکی ندارم و خانه ی را که از قیمت خانه قم ام در کمپنی، محروم ترین نقطه غرب کابل ساخته ام به دو فرزند پسرم واگذار نموده و خودم دوسال است که منزل شخصی نداشته در مدیریت کتابخانه مدرسه زندگی می کنم و اگر بعد از فوتم بیشتر از این داشته باشم بدانید که خاٸن بوده ام.
از این که مزاحم شدم و وقت گرانبهای شما را گرفتم جدا معذرت می خواهم. در پایان سالروز تولد موسی بن جعفر حضرت فاطمه معصومه (س) را باز هم تبریک گفته به روح آن کریمه اهل البیت (ع) درود می فرستم.
السلام علیکم و علی جمیع عباد الله صالحین
اول ذیقعده الحرام ۱۴۴۰ قمری-۱۳سرطان ۱۳۹۸ کابل حوزه مبارکه دارالمعارف اهلبیت (ع)-حاج واعظ زاده بهسودی.
