چشم انداز مبهم دایکندی
دایکندی گرچه یکی از ولایت های تازه تاسیس در افغانستان محسوب می شود؛ اما با هیچ یک از ولایات دیگر تازه تاسیس چون پنج شیر قابل مقایسه نمی باشد...
این در حالی است که مردم این ولایت به دلیل مشارکت حد اکثری در انتخابات، در زمان انتخابات ریاست جمهوری همواره مورد توجه کاندیداهای ریاست جمهوری بوده است و همه کاندیداها به خاطر جذب آرای این مردم، وعده هایی داده اند که متاسفانه پس از پیروزی و تکیه زدن بر مسند قدرت به هیچ یک از وعده های شان عمل نکرده اند و این وعده ها تنها از طرف خود کاندیداها نبوده ان، معاونین آن ها که معمولا یکی شان هزاره بود؛ نیز آن ها را همراهی می کردند بنده تلاش دارم تا حد امکان به برخی از علل اشاره نمایم. به نظر شما چرا این مردم مورد بی مهری و کم توجهی قرار گرفته اند؟
علت کم توجهی و به فراموشی سپردن آن را از سوی حکومت می توان به دو دسته تقسیم نمود
یکی مربوط به ساختار پوسیده، فاسد و نا کار آمد حکومت می شود که باعث عقب ماندگی افغانستان در سطح جهانی شده است و این کشور را از لحاظ فساد اداری تا درجه دوم و اکنون تا درجه هشتم ارتقا داده است. علاوه بر فساد اداری در حکومت نگاه قوم گرایی حاکمان مزید بر علت شده است.
دسته دوم از عللی که موجب عقب ماندگی این ولایت شده است و آن را از سایر ولایات متمایز می سازد مربوط به ساختار سیاسی و اجتماعی این ولایت می شود که در ذیل مورد بحث قرار می گیرد:
یک: ساختار سیاسی
گرچه از لحاظ سیاسی در بین توده سپاه پاسداران و سازمان نصر به ترتیب دو حزب قدرت مندی بودند که سال های متمادی بر این ولایت حکم روایی کردند؛ اما با سقوط طالبان و آغاز دوره دموکراسی و تشکیل احزاب جدید، این موازنه در ساختار قدرت در این ولایت دچار تغییرات عمیق و ژرفی شد. بعد از آن در این ولایت حرف اول را حزب انسجام می زد، حزبی که به رهبری اقای داکتر صادق مدبر به تازگی تشکیل شده بود. اقای مدبر که در دوران اقای کرزی سکان دار اداره امور بود، بسیار با زرنگی و زیرکی شاهرگ های قدرت سیاسی در این ولایت را به طرفداران حزبش واگذار نمود. موقعیت مهم و حساس مدبر به او این امکان را داده بود که به راحتی افراد مورد نطر خودش را در این ولایت جاسازی نماید، آنچه که برای مدبر در این جا به جایی وسیع در ولایت دایکندی اهمیت داشت وفاداری افراد به حزب و پیروی بدون چون و چرا از شخص ایشان بود، نه لیاقت و شایستگی به همین خاطر همه افرادی از طرف ایشان به ریاست های ولایت دایکندی تکیه زده اند به شدت بی سواد و بی کاره است و فقط به چور و چپاول اموال عمومی و خصوصی مردم مشغول بوده اند و هنوز هم ادامه دارد و انتظار کار و بازسازی از چنین افرادی کاملا بیهوده است. اقای غنی به رغم وعده تعویض روسا که درستش هم همین است تا به حال هیچ اقدام عملی را انجام نداده است و تنها تغییری که پیش آمد تعویض والی بود که آن، مثل فرار از زیر چقاق و نشستن زیر ناودان بود که نه تنها به نفع مردم تمام نشد که کاملا به ضرر مردم تمام شد و اکنون زمینه یک کشمکش بی خود حزبی در این ولایت فراهم شده است؛ بنا بر این کشمکش های حزبی از یک سو و بی لیاقتی روسا و فساد اداری از سوی دیگر موجب شده است که هیچ کار مفیدی در این ولایت فراموش شده انجام نشود.
دو: منطقه گرایی
در بخش پیشین گفته شد که کشمکش های مضحک حزبی یکی از عوامل مهم عقب افتادگی این ولایت است که فعلا ماندن و رفتن والی به یک مساله حیثیتی بین احزاب تبدیل شده است؛ به گونه ای که یک روز عده ای به عنوان شاکی به خاطر بی عرضگی و فساد والی پیش غنی و عبدالله می روند و روز دیگر عده ای به عنوان حامی و تایید و بقای وی.
این مساله به حدی مهم و جدی شد که دولت ناگزیر هیاتی را برای بررسی قضیه به ولایت بفرستد که متاسفانه این هیات مثل کمیته حق قت یاب دولت هیچ نتیجه واقعی وحقیقی را به دنبال نداشته است چون هدف این هیات از اول مشخص بود.
دومین عاملی که نقش عمده در سرنوشت نامطلوب این ولایت داشته است، منطقه گرایی برخی اطرافیان استاد دانش است. به نظر نگارنده استاد دانش از نظر ادب و علم و دانش حد اقل در میان سیاست مداران هزاره بی نظیر است؛ ولی برخی اطرافیان ایشان به شدت به شیطنت و اختلاف انگیزی میان شهرستان و غیر شهرستان است و کمر همت را بسته اند که شهرستانی ها را به بهانه های مختلف از ولایت دایکندی کنار بزند و این عمل نا شایست، نه تنها به نفع استاد دانش و منطقه نمی باشد؛ بلکه تیشه زدن به ریشه استاد دانش و جنگیدن با مصالح و منافع مردم خواهد بود و مساله منطقه گرایی را این افراد به حدی پیش برده است که یک شهرستانی اگر ماهها در انتظار ملاقات استاد دانش بماند، سر انجام برایش گفته خواهد شد که استاد وقت ندارد و سرش شلوغ است؛ در حالی ملاقات کردن معاون رییس جمهور حق هر انسان افغانستانی است ممانعت از این کار جز با منطق ضعیف و نجس منطقه گرایی قابل توجیه نخواهد بود؛ کاری که یقینا مورد تایید استاد دانش نخواهد بود.
سه: فاسد وبی سواد بودن وکلا
در قسمت قبلی منطقه گرایی به عنوان یکی از عواملی که موجب به تاخیر افتادن کار ها در این ولایت شده است، بیان شد و اینک به سومین عاملی که به نظر بنده مهمترین آن هاست پرداخته می شود:
ولایت دایکندی چهار نماینده در پارلمان دارد که دوتای آن ها دو دوره متوالی به عنوان وکیل مردم این ولایت در پارلمان رفته اند که نحوه رفتن آنها خود، از عجایب است.
یکی از مهمترین مشکلات این وکلا گذشته از فساد و عدم وفاداری در راستای منافع جامعه، بی سوادی آنان است، به گونه ای که برخی از آنها سواد خواندن و نوشتن هم ندارد و شاید بتوان گفت که بهترین آنها اقای سعادتی است و ایشان خود، به مشکلات دیگری دچار است که در جای خودش مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
یکی از این نمایندگانی که دو بار پشت سر هم نماینده بوده است، در پارلمان با این لحن و کلمات به دفاع از مردم دایکندی می پردازد؛ البته تعبیر دفاع از بنده است و اگر نه ایشان همان را به خاطر خودش انجام داده بود که بعدا در انتخابات دوم آن را تبدیل به کلیپ کرده و با افتخار در بین مردم پخش می کرد و سخنان عجیب و غریب ایشان این است: " وکلا به لیاز خدا به مردم دایکندی کمک کنید" این نماینده محترم به حدی بی سواد است که نمی داند که سخن در پارلمان منطق و روش خاص خودش را دارد و با نمایندگان باید با زبان حقوقی سخن گفت، نه کوچه و بازاری افزون بر آن زمانی که بنده سخنان ایشان را از تلویزیون می دیدم به یاد گدا های سرای شاهزاده و چهار راه صدارت افتادم. در نزدیک سرای شاهزاده گدا ها از صبح تا شب فریاد می زند که به لیاز خدا به من بی نوا کمک کنید و در چار راه صدارت دخترکان نوجوان فریاد می زند کاکا جان یک قلم بخرید. این نماینده هنوز درک نکرده است که مردم دایکندی گدا نیست که ایشان با لحن گدایی می خواهد چیزی از نمایندگان برای این مردم گدایی کند، باید حق این مردم را با زبان حقوقی همراه با عزت مطالبه نمود، نه لحن و زبان گدایانه؛ لحنی که باعث سرافکندگی انسان می شود.
منبع: صفحه ی فیسبوک حقانی
